Rajan Gaikwad

दगडं... माणूस झाला दगड, दगड झाला देव. माणुसकी आता जरा बाजूलाच ठेव पडतोय त्याला पडू दे मरतोय त्याला मरू दे वाचवण्याचं सोंग घेऊन कोणी दागिनेच चोरू दे लोकल च्या टायमिंग वर लक्ष तू ठेवं पण माणुसकी आता जरा बाजूलाच ठेव बघणार्यांना मरण आता मोबाईल मध्ये टिपू दे सोशल मीडिया वर थोडं त्यांना सोशल वर्क करू दे लाईक शेअर करून कमेंट मात्र तू टाकून ठेव सोड ना गरबा खेळ जाऊन माणुसकी जरा बाजूलाच ठेव नवस किती केले होते रंग नऊ वेगळे होते शेवटचाच रंग का नाही भावला राक्षस त्या दिवशी असा का धावला चिरडल गेलं क्षणात सर्व म्हणून प्रशासनाला तू मुस्काडीत ठेव अरेरे दसऱ्याची खरेदी राहूनच गेली आता तरी माणुसकी बाजूलाच ठेव गर्दी मधल्या अफवांना उधाण आता येऊ दे धडकी भरून कोणाला तरी कोलमडून पडू दे अफवेच्या धुराळा हवेत उडवून ठेव तीच बातमी बघायला मात्र टीव्ही तू लावून ठेव टीव्हीवर जाहिरात येताच चहा भजी ऑर्डर कर माणुसकी काय असते तिला जरा बाजूलाच ठेव पाच लाख देण्यापेक्षा एक लक्ष माणसांकडं दे त्याच वोट घेऊन झालं आता त्याच्या आयुष्याचाच घोट घे सर्व काही कळून सुद्धा कसायाच्या हातात मान तू ठेव आता ...

मिसु ------------------------------------------------------------------------------------- सकाळी १० वाजता फोन ची रिंग झाली अवंतिका टीव्ही वर योगा पाहून स्वतः घरात प्रात्यक्षिक करत होती. तो फोन तिला डिस्टर्ब करत होता अखेर तिने फोन उचलला जो रिया च्या शाळेतून होता. रिया च्या टीचर ने सांगितलं कि मॅम आज स्कुल बस नाही येऊ शकतंय तर कृपया तुम्ही रिया ला शाळेतून पीक अप कराल का रागाच्या स्वरात अवंतिकानेही उत्तर दिल ''का काय झालं आज मला खूप काम आहेत तुम्ही असे कसे गहाळ राहू शकता आधी सांगता येत नाही का? त्यावर टीचर खालच्या स्वरात सॉरी मॅम पण आज स्कूल बस मध्ये अचानक बिघाड झाल्यामुळे आंम्हाला पेरेंट्स ना पर्सनली कॉल करून सांगाव लागतं आहे. यावर अवंतिका ''ठीकंय पण पुन्हा असं चालणार नाही मी आज माझी सर्व महत्वाची काम टाकून येतेय '' असं बोलून फोन रिसिव्हर वर आपटते. थोड्या वेळाने आटपून ती ड्राइवर ला गाडी काढायला सांगते. त्याच दरम्यान तीच मैत्रिणीशी बोलणी चालू असतात अवंतिकाच लक्ष स्कूल बाहेरील एका गोळे वाल्याकडे जात तिच्या मनात एक विचार येऊन जातो शी किती गलिछ आहे हा गोळा...

परी ... एक होती परी, दिसायला होती बरी उडत नसली तरी, धावायची खरी. लोकलची वेळ, हा तर रोजचाच खेळ लोकलमध्ये होतो पर्यांचा मेळ लेटमार्क नको म्हणून असते ती घाईत ट्रेनचा पास संपला तिला नसतं माहीत पर्यांच्या राज्यात असते खूप काम रात्री घरी पोहचल्यावर डोक्याला असतो बाम मुलांचा अभ्यास घेताना होते तिची दमछाक भागाकार, गुणाकार आणि हातचा एक देऊन टाक कुकरची शिटी आणि घडाळ्यावर तीच लक्ष डाळ सुद्धा फोडणी साठी झाली होती सज्ज खरंच तिच्याकडे असती एखादी जादूची छडी नसती करावी लागली तिला एवढी मेहनत कधी आरश्यात बघायलाहि वेळ नसतो परीला कपाटातून कपडे काढले असतात तिने इस्त्रीला बिछान्यावर पडताच लागतो तिचा डोळा अलार्म सुद्धा झोपायला वेळ देतो थोडा कारण उद्या पुन्हा असणार रोजचाच खेळ आता स्वप्नांमध्ये जायला नाही परीला वेळ ---------------------------------------- राजन गायकवाड

पिंजरा  मुंबई मध्ये जॉब लागल्यामुळे सुरेश ला गावापासून लांब राहावं लागणार होत. त्याने हा जॉब मिळवण्यासाठी खूप मेहनत घेतली होती. घरची परिस्थिती हालाकीची असताना देखील त्याने त्या परिस्थितीवर मात करत शिक्षण पूर्ण करून हि नोकरी मिळवली. त्याच्या कुटुंबात त्याची आई आणि एक बहीण होती वडील लहानपनीच देवाघरी गेल्यामुळे आई ने त्याचा व त्याच्या बहिणीचा सांभाळ केला. सुरेश दिसायला सावळा असला तरी उंचपुरा आणि दिसायला चांगल व्यक्तिमत्व होत. घरचे खूप खुश होते. सुरेश ने रात्री ११ ची गाडी बस स्टॅन्ड वरून पकडली आणि त्याने मुंबईचा प्रवास चालू केला. दुसऱ्यादिवशी कामात रुजू व्हायचं असल्यामुळे त्याने गाडीतच आपली झोप पूर्ण करून घेतली आणि सकाळी ऑनलाईन बुक केलेल्या हॉटेल वर जाऊन पोचला. त्याचे मामा मुंबई ला असल्या मुले त्याच अधून मधून येऊन जाऊन व्हायच त्यामुळे त्याला मुंबईची सर्व कल्पना होती आणि असंही त्याचा मामा चाळीतील १० बाय १० च्या रूम मध्ये त्याच्या फॅमिली सोबत राहायचा त्यामुळे सुरेश ने हॉटेल मध्ये तात्पुरती राहून नंतर लवकरच भाड्याने एखादी रूम घेऊन आई आणि बहिणीला पण तिकडे नेण्याचा निर्णय घेतला होता. ...

आजोबांनी लावलं होत गुलमोहरच झाड माझ्यासोबत होत होती त्याची सुद्धा वाढ लहानपण गेलं त्याच्यासोबत खेळताना आजोबाच होते जणू अंगा खांद्यावर झेलताना परीक्षा जवळ आल्यावर अभ्यास त्यानेच घेतला पास झाल्याचा आनंद त्याच्याही सोबत वाटला लपाछुपी खेळताना लपायचो त्याच्या कुशीत कोणालाही उलगडल नव्हतं आम्हा दोघांचं गुपित कधी बनवायचो शिवाजी कधी मी टिपू सुलतान गुलमोहराच्या शेंग होती तलवार खूप युद्ध करायचो संपून जायचा रविवार ती विरंगुळ्याची होती माझी जागा दोघांमध्ये होता मैत्रीचा एक धागा घालवले होते तिथे कित्तेक क्षण रडायचो, हसायचो करायचो हलके मन त्याच्या सावलीखाली रंगायच्या मोठ्यांच्या सुद्धा गप्पा ते सुद्धा भावुक होऊन खोलायचे आठवणींचा कप्पा रात्रीच्या अंधारातला चंद्र झाडामुळेच सुंदर वाटत होता त्याच्या मोठे पणामुळे चंद्र सुद्धा झाला होता छोटा रोज त्याच्यामुळे पडायचा अंगणात लाल फुलांचा सडा दुरून दिसायचा जसा गालिचाच अंथरला त्याने नव्हती पहिली कधी जात आणि धर्म फक्त सावली देणे होते त्याचे कर्म नव्हता त्याच्या फुलांना कधी सुगंधी वास पण फुलांनीच केले होते ...

बस स्टोप ----------------------------------------------------------- होता एक बस स्टॉप  तिथे घालवायचो कित्तेक तास बोलता बोलता वेळ पडायचा कमी शब्दांना पुरून उरायच्या आठवणी होता एक बस स्टॉप  त्याची सावली, त्याचा आडोसा, त्याच्यामुळेच नात्यामध्ये होता भरोसा कित्तेकदा भांडलो त्याच्या समोर जणू उभे होतो दोघे आरश्या समोर होता एक बस स्टॉप  तिथे घालवायचो कित्तेक तास... त्याखालीच किती घेतल्या शपथा मनापासून बोललो होतो न थकता आमच्यामुळेच फुलपाखरे तिथे जमू लागली बस स्टोप देखील बस सुसाट जाऊ लागली होता एक बस स्टॉप  तिथे घालवायचो कित्तेक तास... ती गेल्यानंतर ही जाऊन बसलो तिथेच तासन तास दुसर्या जोडप्यांना पाहून रडलो होतो एकांतात सर्व फुलपाखरे आज होती जोडीने मीच एकटा स्तब्ध होतो ती येण्याच्या ओढीने कारण, होता एक बस स्टॉप  घालवले होते तिथे कित्तेक तास... थंड पडलेल्या बस स्टोप वर हात ठेवला जेव्हा इथेच का ती उभी होती स्पर्श झाला तेव्हा उधळलेल्या आठवणी उधळावा जसा घोडा मरत होतो तिच्यामुळेच रोज थोडा थोडा कारण, होता एक बस स्टॉप  घालवले ...